کشتی آزاد در المپیک ۲۰۲۴؛ ۳ فینال تلخ و یک مدال ارزشمند

تیم ملی کشتی آزاد کار خود را در المپیک 2024 پاریس با سه نقره و یک برنز تمام کرد. به لحاظ تعداد مدال، قطعاً کسب 4 مدال در 6 وزن کار ارزشمندی بود اما اگر این را در نظر بگیریم که مسابقات در اروپا که خودش صاحب کشتی نیست تا میزبان بتواند از میزبانی خود نهایت بهره را ببرد و اینکه این المپیک در غیاب روسیه و تعداد نسبتاً زیادی از ستاره‌ها به دلایل مختلف به انجام رسید و برخی ستاره‌های آن هم دقیقه نودی توانستند مجوز شرکت در المپیک را بگیرند، نتیجه به لحاظ کیفی قابل قبول نیست.

هر سه کشتی‌گیری که به فینال رسیدند، در بدترین حالت ممکن هم باید طلایی می‌شدند و اینکه چرا دست هر سه نفر از طلا کوتاه ماند، چیزی است که باید دقیق‌تر و کارشناسی‌تر از سوی اهالی فن به آن پرداخته شود.

پیش از مسابقات، باتوجه به وضعیت کیفی سنگین وزن و اختلافی که امیرحسین زارع بین رقبای سن‌وسال‌دارش انداخته بود و همچنین در 86 کیلو که دیوید تیلور انتخابی المپیک را در آمریکا باخت و جانشینش هم نتوانست به فینال برسد، کسب دو طلا هم از جمله پیش‌بینی کارشناسان بود.

رحمان عموزاد هم در بهترین شرایط خود به پاریس آمده بود و می‎‌توانست طلا بگیرد اما در امتدادِ فینال بد آزادکاران در پاریس و ضعف شدید در دفاع بارانداز، او هم مغلوب شد.

هدایت این تیم را محسن کاوه، مربی باسابقه و کارکشته کشتی تهران برعهده داشت، مردی که در اغلب کادرهای فنی دو دهه اخیر تیم ملی حضور داشته و تجربیات زیادی دارد. او سال گذشته، در پی استعفای پژمان درستکار که در سه مسابقه جهانی 2021 اسلو و 2022 و 2023 بلگراد هدایت تیم را برعهده داشت، حکم سرمربیگری دریافت کرد.

چرخه‌ای را که درستکار نوشته بود، او بعد از پایان لیگ، با مسابقات قهرمانی کشور استارت زد و در حالی که پیش از آن تیم ملی در مسابقات جهانی 2023 بلگراد در سه وزن 65، 86 و 125 کیلوگرم با رحمان عموزاد، حسن یزدانی و امیرحسین زارع سهمیه گرفته بود، از سه سهمیه باقی‌مانده دو سهمیه‌اش را یونس امامی و امیرعلی آذرپیرا در مسابقات گزینشی آسیایی گرفتند اما سهمیه‌های تیم کامل نشد و تیم ملی آزاد در 57 کیلوگرم نتوانست سهمیه بگیرد. درنهایت هم از سهمیه دقیقه نودی وزن 57 کیلوگرم که از سوی اتحادیه جهانی به ایران داده شد هم نتوانست استفاده کند. علیرضا سرلک نیم ساعت دیرتر به محل وزن‌کشی در پاریس رسید و بدون کشتی گرفتن، صرفاً در کنار ملی‌پوشان آزادکار بود.

در زیر گزارشی وزن به وزن از عملکرد آزادکاران ایران در پاریس خواهیم داشت.

وزن 65 کیلوگرم:

رحمان عموزاد در روز اول بسیار مقتدرانه ظاهر شد. زین رترفورد آمریکایی که سال گذشته قهرمان وزن 70 کیلوگرم جهان شده بود را دور اول 8 بر صفر برد و بعد از آن اسلام دودایف قهرمان روسی‌الاصل اروپا از آلبانی را 11-صفر شکست داد. در نیمه‎‌نهایی هم از اسماعیل موسکائفی که سال گذشته به او باخته بود، انتقام گرفت و حریف روسی‌الاصل خود از مجارستان را 10-صفر شکست داد.

شادی زودهنگام او بعد از فینالیست شدن، یکی از اشتباهات بزرگ بود. او بعد از شکست موسکائف از همان روی تشک تا سالن گرم، جشن قهرمانی گرفت، در حالی که هنوز کار تمام نشده بود.

رحمان که از رده سنی نوجوانان نشان داد می‌تواند به یکی از بهترین سبک‌وزن‌های کشتی ایران –درصورت رفع نقاط ضعفش- تبدیل شود، مثل کشتی‌گیری مبتدی در فینال ظاهر شد و در شرایطی که سبک مبارزه‌ای حریف ژاپنی‎‌اش کاملاً متفاوت از سه کشتی‌گیر قبلی بود که مقابلش قرار گرفته بودند، 10-3 به کوتارو کیوکا از ژاپن باخت و به نقره رضایت داد.

قهرمان سال 2022 جهان، می‌توانست کشتی ایران را صاحب نشان طلای 65 کیلو کند، اگر در این سال‌ها کشتی گرفتن با ژاپنی‌ها را هم به مهارت‌های قبلی خود اضافه کرده بود. او در فینال دقیقاً همان سبکی کشتی گرفت که با بقیه حریفانش گرفت، همان مدلی که ژاپنی‌ها برای امتیاز گرفتن به آن احتیاج دارند.

در این وزن روس‌ها شامیل ممدوفی را داشتند که سال گذشته با شکست عموزاد، نفر سوم جهان شده بود. ممدوف خودش انفرادی تصمیم گرفت در المپیک شرکت کند، اما روس‌ها مانع شدند و خبر دادند که دچار مصدومیت شده است.

وزن 74 کیلوگرم

یونس امامی همه تلاشش را برای کسب مدال در وزن پرترافیک کرد، اما چیزی به داشته‌های قبلی‌اش اضافه نشده بود که بتواند با کایل دِیک کشتی قابل قبولی بگیرد. او دور اول فرانک چامیزویی که تا دقیقه نود درگیر موضوع شرکت یا عدم شرکت در المپیک بود را 9-4 برد.

حق چامیزو در گزینشی اروپایی مقابل نماینده آذربایجان تضییع شد و پس از آنکه نتوانست در فاصله‌ای کوتاه در گزینشی جهانی سهمیه بگیرد، سهمیه حبیب ماگمادوف بلاروسی که ابتدا از سوی کمیته بین‌المللی المپیک محروم شده بود را برای حضور در مسابقات از سوی اتحادیه جهانی دریافت کرد. با بخشش کشتی‌گیر بلاروسی، ابهام حذف چامیزو پیش آمد اما درنهایت uww اعلام کرد که رقابت‌های این وزن با 18 نفر برگزار می‌شود چون از ابتدا یک کشتی‌گیر از تیم پناهندگان در خود اضافه‌تر از سایر گروه‌ها داشت.

ختیگ تسابولوف یکی دیگر از مدعیان این وزن هم تا دقیقه نود درگیر موضوع محرومیت دوپینگش بود و علی ارسلان از سوی صرب‌ها جایگزین شده بود. تسابولوف درنهایت خودش به المپیک آمد اما هرگز آمادگی سال گذشته‌اش را نداشت، ضمن اینکه زائوربک سیداکوف قهرمان المپیک و جهانی قبلی هم به دلیل محرومیت به مسابقات نیامد.

از این رو بهترین فرصت برای یونس امامی بود که بتواند صاحب نشان المپیک شود، اما بعد از غلبه بر سیداکوف و حریفی از گینه بیسائو، 11-یک و با ضربه فنی مغلوب کایل دِیک شد. دِیکی که دور بعدی خودش 20-12 به تاکاتانی ژاپنی باخت و در دیدار رده‌بندی هم کشتی 4-یک باخته را با برد تمام کرد.

وزن 86 کیلوگرم

در خصوص این وزن، چه قبل و چه بعد از المپیک بحث زیاد است. حسن یزدانی بعد از جراحی کتف، سرانجام خودش را به المپیک رساند و در یک تورنمنت شرکت کرده و همین شد ملاک تشخیص وضعیت کتف او و پس از آن راهی المپیک شد.

در فینال از همان ابتدا کتفش را گرفت و بارها و بارها پزشک روی تشک آمد. چندین روایت از او  بعد از فینال منتشر شد از جمله اینکه شب قبل از فینال درد داشته و تمام شب روی دست او یخ گذاشته شده هر چند یزدانی این موضوع را در اینستاگرامش تکذیب کرد و نوشت تا پیش از فینال هیچ مشکلی در کتفش نداشته است.

یزدانی با قرعه مناسبی مواجه شد، آن هم در وزنی که کم مدعی است و تا پیش از این همه مدعیانش با اختلاف بسیار بالا، پایین‌تر از تیلور و یزدانی قرار می‌گرفتند. یزدانی نه با این حریف روسی‌الاصل و نه آرون بروکس آمریکایی تا فینال رودررو نشد. ماگومد رمضانوف در نیمه‌نهایی بروکس را برد و در فینال هم 7-یک یزدانی را شکست داد.

وزن 97 کیلوگرم

شاید بهترین نتیجه تیم آزاد را امیرعلی آذرپیرا گرفت. کشتی‌گیری که با هر دو مدعی اصلی وزن 97 کیلوگرم در یک گروه قرار گرفت و درنهایت مدال برنز المپیک را به دست آورد. او می‌توانست دور اول برتری خود مقابل تاج‌الدینوف را هم حفظ کند اما برد 3-صفر را با باخت 4-3 عوض کرد. بعد از آن در شانس مجدد علیشیر یرگالی قزاق را برد و سپس در مصاف با کایل اسنایدر، برد چند ماه قبلش را تکرار کرد.

آذرپیرا خودش سهمیه المپیک را هم گرفته بود، او استارتش را در چرخه المپیک از مسابقات استانی زد و بدون حرف و حدیث دوبنده 97 کیلوگرم تیم ملی را به خود اختصاص داد.

پایان کار آذرپیرا در پاریس، مدال برنزی بود که بر گردن آویخت، هرچند اگر به لحاظ ذهنی و فنی بیشتر روی او کار شود، قادر به فتح قله 97 کیلوگرم نیز خواهد بود. او این را در المپیک نشان داد. با توجه به شرایط این وزن می‌توان مدال آذرپیرا را ارزشمند دانست.

وزن 125 کیلوگرم

یکی از تلخ‌ترین فینال‌های کشتی آزاد ایران در المپیک 2024، فینال امیرحسین زارع و گنو پتریاشویلی بود. جایی که گرگ پیر، کسی که سال گذشته فینال جهانی را یک طرفه به زارع باخته بود، در همان یک دقیقه ابتدایی کار فینال را تمام کرد و بعد از آن به هرشکل ممکن از برتری‌اش دفاع کرد هرچند زارع باخت 10-یک را به 10-9 تبدیل کرد اما پتریاشویلی زخمی از تحقیر فینال سال قبل، برای حفظ آن یک امتیاز اختلاف آخر، خودش را به آب و آتش زد و بعد از فینال هم صحنه‌ای را رقم زد که باب میل هیچ یک از کشتی‌دوستان ایرانی نبود.

امیرحسین البته پیش از فینال باختش را داده بود، در جایی که طاها آکگول را با آژان‌کشی شکست داد. نه زارع، زارع سال گذشته خود بود و نه آکگول و پتریاشویلی مثل سال گذشته خود، آنها در آخرین المپیک زندگی ورزشی‌شان به دنبال کسب مدال بودند که هر دو هم روی سکو قرار گرفتند.

زارع تا پیش از نیمه‌نهایی به آیال لازاریف از قرقیزستان و آمارور دسی از کانادا را پیش رو داشت که حریفان راحتی بودند اما در نیمه‌نهایی در مبارزه‌ای که نتیجه‌اش را سه اخطار کم‌کاری تعیین کرد و اخطار آخر هم در دقیقه پایانی به آکگول داده شد، دستش به عنوان برنده بالا رفت. او در فینال بدترین عملکرد ممکن را مقابل گنو پتریاشویلی داشت و طلای  کاروان کشتی، به این شکل به نقره تبدیل شد.

انتهای پیام/